Totaal aantal pageviews

Drakensberg - Lesotho


Een weekendje in de bergen … en oh, wat een weekend! Afgelopen zaterdag maakten we een tocht naar het amfitheater van de Drakensberg. Onze tocht startte met minder goed weer en zeer veel mist. Rond het middaguur leken de weergoden helemaal feest te vieren en voorzagen ons van een sneeuwbui. Het werd ijs en ijskoud, maar gelukkig konden we onze boterhammen opeten in een schuilhut. Door het slechte weer bleven we niet lang op de top en konden we de hoogste waterval van Afrika niet zien. Ter info de Victoriawatervallen zijn vooral imposant omdat ze over 1,2 km breedte lopen.
Namiddag klaarde het gelukkig op waardoor we van prachtige uitzichten konden genieten.





Het amfitheater, een foto kan nauwelijks het adembenemende uitzicht vatten

 Sneeuw in Afrika, het kan!

Uitzicht vanuit ons kampeerplekje


Vandaag grepen we de kans om Lesotho, ook bekend als 'the kingdom in the sky', te bezoeken. Lesotho is volledig omgeven door Zuid-Afrika en het laagste punt van Lesotho ligt hoger dan het laagste punt van Nepal. Verder leven de Babotho, zo worden de inwoners van Lesotho genoemd, heel traditioneel. Ze zijn zelfvoorzienend en hebben een sterk community gevoel.
We hebben uiteraard maar een klein deeltje van Lesotho gezien, maar we konden wel degelijk kennismaken met de sfeer van Lesotho en haar inwoners. We brachten een bezoek aan een sangoma, een traditionele genezer en proefden van de lokale pap.


 Een communityschool
Ik herkende veel van de Zambiaanse community scholen, maar in Lesotho betaalt de overheid wel de lonen van de leerkrachten in deze scholen. In Zambia staat de gemeenschap in voor de betaling van de leerkrachten en niet de overheid.





Morgen reizen we door richting Kaapstad. Over een dikke week zijn we weer in Belgenland, maar eerst nog even genieten!

En nu echt bye bye Zambia

Rondreizen in Zimbabwe en Zuid-Afrika

De Victoriawatervallen waren mijn voorlopig laatste contact met Zambia. Na het bewonderen van dit prachtige natuurfenomeen, staken we de grens over naar Zimbabwe waar we Hwange National Park en het Antilopepark bezochten. In Hwange spotten we wat dieren, maar na mijn ervaring met South Luangwa National Park was ik een beetje teleurgesteld in de diversiteit die we konden bewonderen, maar de natuur laat zich nu eenmaal niet forceren. Het Antilopepark was ook niet helemaal wat we ervan verwachtten want we wilden graag gaan paardrijden, maar dat bleek niet mogelijk te zijn. We besloten dan om naar de leeuwen te gaan kijken.



Na enkele dagen Zimbabwe staken we opnieuw een grens over, dit keer de grens met Zuid-Afrika. Dat duurde wel even. We moesten in een lange rij staan bij immigratie en vervolgens werd onze bagage gescand. Aangezien ik al meerdere maanden van huis ben, heb ik best wat bagage bij en was dat een heel gedoe, maar het kwam allemaal goed.

We brachten een bezoek aan het Krugerpark waar we neushoorns zagen en Ellen zo haar vijfde dier van de big five in het wild te zien kreeg. Daarnaast zagen we wild dogs, kudu’s, giraffen, zebra’s, hyena’s en ongetwijfeld nog andere dieren, teveel om op te noemen.

 Een schattig wrattenzwijntje 

 Hyena's






Vandaag bezochten we de Blyde Rivier Canyon, de derde grootste canyon van de wereld. De Blyde Rivier Canyon staat dus samen met de Grand Canyon op de lijst!
In dit gebied stromen twee rivieren de Blyde en de Treur.










Zo, het is tijd om te koken! Tot …?

Weer samen - Livingstone

Zondag pikte ik Jurgen op in Lusaka. We namen twee dagen de tijd om weer wat aan elkaar te wennen en dat lukte verbazend goed. Op zondag brachten we een bezoekje aan een Indisch restaurant om Jurgen zijn verjaardag, wat later dan gepland, te vieren. Er ging verder ook heel wat tijd naar het organiseren van onze bagage.

Ik bracht op maandag nog een bezoekje aan het VVOB-hoofdkantoor in Lusaka en vervolgens begon onze reis echt.
Intussen heeft Jurgen ook nshima leren eten en drinken we samen af en toe een Amaruladrankje.

Vandaag brachten we een bezoekje aan Mosi-o-Tunya (de rook die dondert) wellicht beter bekend als de Victoriawatervallen.
Aangezien elektriciteit en wifi schaars zijn op onze tocht, schrijf ik geen lange verslagen en laat ik het hier verder bij. Ik voeg nog wat foto's toe zodat jullie ook een beetje kunnen meegenieten van de prachtige natuur.

Wij genieten nog even van de zonsondergang boven de Zambezi, want hier is het helaas wel al om 18u00 donker.

Tot ...?

Ellen en Jurgen

Ontbijt 
 



 Op zoek naar de troetelbeertjes
 




 Nog eens chitenje me
 

I want to smile because I was here ...

I don't want to cry because I leave, but I want to smile because I was here ...
 
... zo nam ik afscheid van het uitgedunde Ndolateam. Ik ga ze missen, allemaal, maar vooral het QEECS-team. Ik sta zelf versteld van de indruk die ik nalaat en het feit dat ik op de één of andere manier op een heel korte tijd een warme, persoonlijke band met de meeste van mijn collega's heb uitgebouwd. Ik had nooit verwacht dat ik dat kon en dat ik me zo deel van het team zou voelen.

Bij het pakken van mijn koffers nam ik opnieuw alle attenties vast die ik van mijn vrienden kreeg alvorens ik België verliet. België is zo ver weg en het lijkt allemaal zo lang geleden, maar tegelijk komt het wel weer heel dichtbij.





Mijn verslag voor de universiteit is ongeveer klaar, maar dat was geen sinecure omdat er de hele week geen internet was op kantoor en we ook nog eens met powercuts kregen af te rekenen,

Op donderdag at ik voor de allerlaatste keer nshima in het restaurantje dat de naam "Mama's echte keuken" draagt, maar in tegenstelling tot anders, dit keer enkel met Allan. "Allan and Ellen van VVOB,", schoolhoofden, leerkrachten, ouders en het team moesten spontaan lachen als we ons zo voorstelden, waardoor we vaak één van mijn Bembanamen (Lubuto = stralend of Mapalo = zegen) gebruikten. Ik eet heel graag nshima en vond het ook fijn om nshima met mijn handen te eten.
Ik ontdekte in de afgelopen weken ook de blog van Mary, een Schots meisje. Ze begon met een blog over het eten in een schoolrestaurant en zette zo gezonde voeding in haar omgeving en ontwikkelingslanden op de kaart.

Van Musyani kreeg ik als afscheidscadeautje een houten lepel om nshima klaar te maken. Het jammere is dat je milllimeal, de basis voor nshima, in België niet kan vinden en ik het zelf niet heb klaar gemaakt. Maar die lepel koester ik sowieso. Hij krijgt een plaatsje in mijn keuken zodat ik nog heel vaak met een zachte glimlach kan terugdenken aan mijn leuke tijd hier. Allan gaf me een tekst met een mooie foto:
"I  wish  to  take  this  opportunity  to  pen  down  these  thoughts  to  express gratitude for the short time we have spent together at VVOB Ndola. It’s  not  the length of  time one has with colleagues that  matters  but  the quality of life that is shared. Life is such a miracle to each and every one of us and how we meet on paths that bring us to share our lives together in one way or the other is another puzzle only known by God Almighty.We had those rough and smooth rides together as we went in search of the two  Community  Schools  to  add  to  the  QEECS  project;  the  Ford  Rangeprovided comfortable ride as the team (Musyani, Roy, Carol, you and me) enjoyed sharing experiences and other social issues. All this was to reach themarginalized with the view to put a smile on their faces..Remember,  God  loves  you and continue to be a blessing in the lives of people. Keep smiling!!"

Allan en Ellen eten nshima in restaurant: "Mama's echte keuken"

Nshimalepel

Gisteren was ik de laatste dag op kantoor en Allan nam me nog heel even mee naar een kort bezoek aan een kleuterschool en maakte een stop bij een hogeschool zodat ik nog even de sfeer kon opsnuiven in een college voor telecommunicatie.

Een laatste selfie met Linda, de office assistant

Ik zou gisteren om vijf uur de bus nemen richting Kabwe om daar nog met een collega te eten en vandaag toe te komen in Lusaka. Er bleek om vijf uur toch geen bus te zijn, hoewel ik een ticket had. De volgende bus zou om acht uur vertrekken. Allan had 's avonds nog een vergadering gepland, maar Musyani gooide zijn avondprogramma om en nam me nog even mee naar zijn thuis waar ik nog mocht proeven van amarula (een carameldrankje). Het werd een gezellige afsluiter en om tien over negen vertrok de bus dan eindelijk richting Kabwe. Van avondeten kwam niet veel meer in huis, maar we gingen nog naar een feestje waar een heuse barbecue bij was.

Ook Tess nam afscheid

Vandaag kwam ik toe in Lusaka en pikte Roy me op. Samen met Roy bracht ik hele korte bezoekjes aan een aantal van zijn familieleden. Het was leuk om de familie van hem ook te leren kennen en te zien hoe en waar hij was opgegroeid. Ik werd zo hartelijk ontvangen door zijn moeder, zus en broer.

Lusaka Inter City Bus Terminus

Ik heb mooie en warme afscheidswoorden gekregen. Bedankt Ndolateam om me zo op te nemen, om me de kans te geven om zo mezelf te zijn en me te waarderen om mijn hartelijkheid en zoals jullie dat zo mooi kunnen zeggen: "Thanks for your smile and the brightness you brought to the office.".
I am honoured to call you friends. En terugkomen zal ik, al zal dat niet voor meteen zijn.

De taal van cookiemonster


Mijn collega’s hebben me in de afgelopen periode wat Bemba proberen leren. Van Roy leerde ik hier en daar een woord Tonga. Uiteraard waren ze ook nieuwsgierig naar Nederlandse woorden. Allan vroeg me om de zin “God houdt van jou.”. Aangezien hier regelmatig gebeden wordt voor het eten, greep ik die kans aan om hen ‘smakelijk’ te leren zeggen na het gebed. ‘Smakelijk’, dat krijgen ze nog uitgesproken, maar woorden als goedemorgen dat is een kleine ramp. Ze hebben het moeilijk met onze keelklanken en moeten daar hartelijk om lachen. Ze gorgelen dan wat en maken dan een geluid dat op het opeten van iets lijkt, waardoor Nederlands hier de bijnaam: “De taal van cookiemonster” gekregen heeft.

Dat de Zambianen heel gelovig zijn, dat had ik in een vorig bericht al duidelijk gemaakt, maar dat bleek de afgelopen week eens te meer. Van één van mijn collega’s kreeg ik een bijbel. Hij had er zorgvuldig mijn naam ingeschreven en had een bijbel uitgezocht waarin zelfs een zinnetje in het Nederlands stond. Ik waardeer het gebaar.
Vandaag ging ik zoals beloofd ook naar de mis in de nieuwe apostelkerk. Ik wist niet goed wat ik moest aantrekken en koos voor mijn rode chitengejurk, Afrikaans, maar tegelijk ook heel mooi en netjes. Ik bleek daarmee wel de aandacht van iedereen te trekken. Doorgaans roepen ze wel eens muzungu naar mij, maar eigenlijk valt dat allemaal goed mee. Ik heb ettelijke keren gehoord dat ik er wel heel goed uitzag in die chitenge en Trust, één van de orkestmaatjes die ook één van de voorgangers van de kerk is, zei na de dienst tegen me: “Ellen, ik zag je daar staan in je rode chitenge en dacht waw … dat past haar perfect, die kleermakers hebben goed werk verricht.” Hm, werd ik best verlegen van.

Chitenge-me


In de kerk moest ik ook op de allereerste rij gaan zitten en me voorstellen voor de hele kerk. Ik was uiteraard de enige blanke en best verlegen. Aangezien ik op de 'erebezoekersplaats' zat, moest ik meteen na de sheperds, priester en evangelisten (die overigens allemaal in een zwart kostuum, met wit hemd en zwarte das gekleed gingen) de kerk verlaten. Daardoor stond ik buiten bij de rij van prominenten om alle deelnemers van de viering een hand te schudden. Stel je voor!
De new apostolic church, de grootste new apostolic church van Zambia, gebouwd in 2014 en biedt plaats aan 4500 mensen

Op kantoor heb ik sinds maandag geen specifieke taken meer, ik werk enkel nog aan mijn rapport, maar de hele dag schrijven kan soms ook saai worden. Daarom had ik aan de QEECS-mannen gevraagd of ik nog een keer mee op veldbezoek mocht. Mijn QEECS-mannen zouden mijn QEECS-mannen niet zijn, als ze me niet zonder aarzelen meenamen. Toch ongelooflijk, want ik zorg met die witte vacht soms voor ongevraagd veel interesse. Dit keer hield ik me helemaal op de achtergrond omdat het om een motivatievergadering ging. Ik keek vanop een afstand toe en Roy vertaalde rustig voor mij.





Het echte afronden begint nu. Ik merk dat iedereen zich, net zoals bij mijn vertrek in België, aan de momenten van de ‘laatste’ keer wil vastklampen. In mijn laatste week wil iedereen nog even afspreken of toch nog iets extra plannen. Afgelopen vrijdag had ik een afscheidsmomentje georganiseerd omdat maandag en dinsdag hier vrije dagen zijn, waardoor de helft van de collega’s drie extra dagen verlof neemt en er zo een weekje tussenuit kan.
Ik had voor elke collega een paar foto’s afgedrukt van leuke momenten samen en die op de muur bij hun bureau gekleefd. Daarnaast, maakte ik ook een hoekje met een tekst en wat foto’s van mij. Om het plaatje compleet te maken, bakte ik een bananenbrood en zocht ik voor iedere collega een specifiek colablikje uit. Dad, mum, hero, friend en girl. 

 Mijn muur

Trotse Musyani, die deze foto als profielfoto instelde


Bananenbrood

Zelf vond ik het een klein gebaar, maar het was een gebaar dat duidelijk een hele diepe indruk naliet.
Ik laat jullie even meegenieten van de mooie woorden:
“Ellen, I have worked with muzungus, but you are another one. I am telling you!”
“Imagine, It is 6 in the morning and I just had to say this: Ellen, it was such a great, wonderful and uniquely gesture from you yesterday to bring such profound happiness and togetherness in our office. You touched all of us collectively and yet touched each one of us individually with the pictures on our walls and the coke on our desks. This will always invoke wonderful memories of your presences at our Ndola office. We shall remember you collectively and individually and remember your smile and your friendliness. Belgium must be a really cool place to hail from!
But of course this is not a farewell message, it’s just an acknowledgement and appreciation of you! Ellen and the Ndolateam, I wish you a wonderful long weekend!”

Ik was er zelf wel heel verbaasd over. Voor mij was dit een klein gebaar en op zich dacht ik dat ik als stagiair niet zoveel sporen zou nalaten, maar zij eerder bij mij. Niet dus.
Mijn collega’s hebben ontzettend goed voor mij gezorgd. Roy wilde op een bepaald ogenblik niet dat ik gebruik maakte van een toilet op een heel eenvoudige school omdat hij onder geen beding wou dat ik ziek zou worden. Allan wou niet dat ik mijn banaan at zonder mijn handen te ontsmetten nadat we op bezoek geweest waren in een school. Als er iets is wat veilig is, is het een banaan. Je pelt een banaan en raakt de inhoud niet eens met je handen aan, maar goed. Als we te lang in de zon stonden werd er spontaan een plek met schaduw gezocht. Er was geen denken aan dat ik water van de kraan of een waterput zou drinken en o wee als ze wisten dat ik ergens heen moest, dan was er steevast iemand die me bracht, met me meewandelde of moest ik laten weten dat alles ok met me was als ik op mijn bestemming was. Ik vond dat uiteraard heel lief, maar soms moest ik ook even op mijn tanden bijten … ik ben ‘een groot meisje’, hè!

Overmorgen begin ik met de grote opruim in mijn cottage en vrijdag reis ik af naar Kabwe. Kabwe ligt halfweg Ndola en Lusaka en daar wacht een collega me op voor een laatste moment samen. Vervolgens reis ik door naar Lusaka waar ik nog even tijd doorbreng met een andere collega. En dan … is het tijd om Jurgen op te pikken en samen te vertrekken om het Zuiden van Afrika te verkennen.