in Ndola, the friendly city
Na lang plannen en dromen ben ik eindelijk in Zambia. Als je toekomt op de luchthaven in Lusaka, voel je onmiddellijk dat je in Afrika bent. Weinig vliegtuigen, een prachtig savannelandschap en ook de minder moderne maar verzorgde infrastructuur van de luchthaven overtuigen je daarvan. Bij aankomst werd de temperatuur van de passagiers van mijn vlucht gecheckt, en ja hoor, vooral de temperatuur van blanke passagiers werd gecontroleerd door de medewerkers van "health control".
Nadat er tegen betaling van de nodige dollars een visum in mijn paspoort geplakt werd, ontmoette ik Veerle van VVOB voor het eerst in levende lijven. Ze had meteen een survivalpakketje met koekjes, een appel en wat te drinken voor me klaar. Fijn dat ze daarvoor gezorgd had, want samen met mijn twee bodyguards Lyson en Sydney vatte ik meteen een tocht van meer dan vijf uur aan richting Ndola. Toegegeven Lyson en Sydney zijn collega's en zachte vriendelijke mensen, maar het voelde wel aan alsof het mijn bodyguards waren.
Onderweg stopten we in Kabwe, ongeveer half weg, om er nshima, een gerecht op basis van maismeel, en frietjes te eten. Aangezien er geen vegetarische nshima was en ik een beetje bang was om al op dag één ziek te worden, koos ik voor frietjes. De Zambiaanse frietjes kunnen de onze echt niet evenaren. De frietjes worden hier maar beetgaar gebakken en zijn van binnen zelfs nog wat rauw.
Na de praktische regelingen zoals inkopen doen, een simkaart en dongle (voor mobiel internet) kopen, begon de werkweek. De collega's op kantoor zijn heel vriendelijk. Het team bestaat voor het grootste deel uit mannen. Die verdeling is dus duidelijk anders dan in Vlaanderen, waar vrouwen het grootste aandeel van het onderwijspersoneel vormen.
En ja hoor, ik zie hier een stuk onder de evenaar ook gelijkenissen met de cultuur van PCVO Maasland. Er is 'af en toe' een koekje of een ijsje en tussendoor is er tijd voor een leuke babbel of gezellige lunch. Zo kwam Linda, de office assistant, gisteren met 'fritters' aanzwaaien. Fritters zijn smoutebollen, maar worden hier wel zonder bloemsuiker gegeten.
Het valt tot nu toe dus allemaal goed mee. Het kantoor is netjes en voorzien van alles wat nodig is om je werk op een aangename manier te doen. Het is bovendien heerlijk om elke dag met de deur open te kunnen werken.
Maar wat doe ik hier nu zoal? Als jullie de pagina werk op deze blog al gelezen hebben, hebben jullie misschien al enig idee. Ik werk dus mee aan het ECSITE- en QEECS-project. ECSITE werkt onder andere aan het beschikbaar maken van kwalitatieve training en materiaal voor leerkrachten. Ik mocht met Hector daarom gaan kennis maken met een teacher resource centre waar volgende week een training voor leerkrachten zal doorgaan. Een teacher resource centre waar volgende week een training voor leerkrachten zal doorgaan. Een teacher resource centre is een grote bibliotheek/ werkruimte waar leerkracht van staatsscholen en gemeenschapsscholen terecht kunnen om hun lessen voor te bereiden. Ze kunnen daar gebruik maken van kopieermachines, handboeken en allerlei andere materialen.
Voor QEECS wordt er bekeken hoe er voor 18 geselecteerde scholen en hun teacher resource centres gepast materiaal aangekocht kan worden. Hiervoor heb ik een vragenlijst ontwikkeld zodat we in de komende weken een goede behoefteanalyse kunnen doen van de noden van de scholen en de teacher resource centres.
Maar deze week bestond ook uit een groot deel 'document study' en overleg met Zambiaanse collega's zodat ik voeling krijg met het Zambiaanse schoolsysteem en de leerkrachten.
Een teacher resource centre
Nadat er tegen betaling van de nodige dollars een visum in mijn paspoort geplakt werd, ontmoette ik Veerle van VVOB voor het eerst in levende lijven. Ze had meteen een survivalpakketje met koekjes, een appel en wat te drinken voor me klaar. Fijn dat ze daarvoor gezorgd had, want samen met mijn twee bodyguards Lyson en Sydney vatte ik meteen een tocht van meer dan vijf uur aan richting Ndola. Toegegeven Lyson en Sydney zijn collega's en zachte vriendelijke mensen, maar het voelde wel aan alsof het mijn bodyguards waren.
Onderweg stopten we in Kabwe, ongeveer half weg, om er nshima, een gerecht op basis van maismeel, en frietjes te eten. Aangezien er geen vegetarische nshima was en ik een beetje bang was om al op dag één ziek te worden, koos ik voor frietjes. De Zambiaanse frietjes kunnen de onze echt niet evenaren. De frietjes worden hier maar beetgaar gebakken en zijn van binnen zelfs nog wat rauw.
Na de praktische regelingen zoals inkopen doen, een simkaart en dongle (voor mobiel internet) kopen, begon de werkweek. De collega's op kantoor zijn heel vriendelijk. Het team bestaat voor het grootste deel uit mannen. Die verdeling is dus duidelijk anders dan in Vlaanderen, waar vrouwen het grootste aandeel van het onderwijspersoneel vormen.
En ja hoor, ik zie hier een stuk onder de evenaar ook gelijkenissen met de cultuur van PCVO Maasland. Er is 'af en toe' een koekje of een ijsje en tussendoor is er tijd voor een leuke babbel of gezellige lunch. Zo kwam Linda, de office assistant, gisteren met 'fritters' aanzwaaien. Fritters zijn smoutebollen, maar worden hier wel zonder bloemsuiker gegeten.
Het valt tot nu toe dus allemaal goed mee. Het kantoor is netjes en voorzien van alles wat nodig is om je werk op een aangename manier te doen. Het is bovendien heerlijk om elke dag met de deur open te kunnen werken.
Maar wat doe ik hier nu zoal? Als jullie de pagina werk op deze blog al gelezen hebben, hebben jullie misschien al enig idee. Ik werk dus mee aan het ECSITE- en QEECS-project. ECSITE werkt onder andere aan het beschikbaar maken van kwalitatieve training en materiaal voor leerkrachten. Ik mocht met Hector daarom gaan kennis maken met een teacher resource centre waar volgende week een training voor leerkrachten zal doorgaan. Een teacher resource centre waar volgende week een training voor leerkrachten zal doorgaan. Een teacher resource centre is een grote bibliotheek/ werkruimte waar leerkracht van staatsscholen en gemeenschapsscholen terecht kunnen om hun lessen voor te bereiden. Ze kunnen daar gebruik maken van kopieermachines, handboeken en allerlei andere materialen.
Voor QEECS wordt er bekeken hoe er voor 18 geselecteerde scholen en hun teacher resource centres gepast materiaal aangekocht kan worden. Hiervoor heb ik een vragenlijst ontwikkeld zodat we in de komende weken een goede behoefteanalyse kunnen doen van de noden van de scholen en de teacher resource centres.
Maar deze week bestond ook uit een groot deel 'document study' en overleg met Zambiaanse collega's zodat ik voeling krijg met het Zambiaanse schoolsysteem en de leerkrachten.
Lyson op kantoor
Het kantoor
Een teacher resource centre
Wat me meteen opvalt, is de voorliefde voor acroniemen. Lees maar even mee:
PEST: Provincial Education Support Team
SIMON: School In-service Monitoring
SPRINT: School Program of In-service for the Term
ZEST: Zone Education Support Team
PEST: Provincial Education Support Team
SIMON: School In-service Monitoring
SPRINT: School Program of In-service for the Term
ZEST: Zone Education Support Team
Heel wat mensen zijn bezorgd of het hier wel veilig is en of alles wel echt ok is. Tot hiertoe kan ik enkel volmondig ja zeggen. De mensen zijn vriendelijk, doen niet al te gek naar mij als blanke, de stad is netjes en verzorgd net als het sanitair. Op de foto's kan je zien dat mijn 'Afrikaans hutje' zoals het op een familiefeest eens lachend genoemd werd, wel heel ruim en netjes is.
Tot later! Bwino (Bemba voor met mij is alles goed)
Tot later! Bwino (Bemba voor met mij is alles goed)
