Het afgelopen weekend was zoals ik eerder al aanhaalde net zoals in België een verlengd weekend. Op zich had ik niet zoveel gepland en tot overmaat van ramp hadden de eigenaars van mijn cottage niet betaald voor de elektriciteit. Ze waren zelf enkele dagen op vakantie en zaten in een gebied waar er geen ontvangst was. Dat betekende dus geen elektriciteit en geen water voor meer dan vier dagen. Er zat dus niet veel anders op dan aan mijn collega's te vragen of ik met hen wat tijd mocht doorbrengen. Ik bood hen spontaan een Belgische of Europese maaltijd in ruil aan. Ik ben en blijf dan ook een gerousia (kookploeg) van JRK Kuringen!
Vrijdagavond bracht ik in het donker door met mijn laptop, drie kaarsjes en een boek. Zaterdag ging ik naar de pianoles. Hoewel Zambianen een cultuur van zang en dans hebben, is er hier nauwelijks muziekonderwijs. Via via kwam ik in contact met Carlo, een Congolees die pianoles geeft. Hij vloog er meteen in. Ik begon dadelijk met een tweehandig stuk. Ik was blij even met muziek bezig te kunnen zijn. Aangezien muziek hier sterk samenhangt met religie, ging mijn pianoles door in kathedraal van Ndola. In één van de bijgebouwen van de kerk was ondertussen een gospelkoor aan het repeteren. Het leek heel gezellig, maar aangezien ik verwacht werd bij mijn collega Benard, was er geen tijd om de sfeer daar even op te snuiven.
Het decor van mijn pianoles
Benard verwelkomde me van harte en had speciaal flessen water voor mij gekocht. Ze weten hier dat ik, na mijn Senegalervaring, immers extreem op mijn hoede ben voor vervuild water. Benard nam me mee naar Poteco, een plek waar de locals op zaterdagavond iets gaan drinken. Ook Linda, een andere collega, en haar nicht waren daar. Het was heel fijn en ongedwongen.
Aansluitend kookte ik kip met appelmoes en aardappelen voor Benard en dat viel in de smaak. Hij is van plan om appelmoes te koken voor zijn vriendin die heel wat kilometers verderop woont. Aangezien Benard het niet veilig vond dat ik in mijn eentje nog naar huis ging, schroefde hij het slot van de slaapkamer van zijn flatmate los zodat ik daar kon slapen! Zo gastvrij!
Zondagmiddag nodigde de meid, Bertha me uit om bij haar thuis langs te komen zodat ik haar kinderen kon ontmoeten en vervolgens mee kon naar een kitchenparty. Bertha had met mij te doen omdat ik zonder elektriciteit zat en zei: "No worries, we are together. We Zambians, we take care of eachother." Ik werd ook bij Bertha van harte verwelkomd. Ze vond het geweldig dat een muzungu bij haar thuis kwam en legde me uit dat dat voelt als een zegen van god. Ik voelde me vreselijk onhandig toen duidelijk werd dat Bertha een middagmaal voor me gekookt had, maar de rest van de familie niet at ... Ik was zo blij dat ik een cadeautje voor de kinderen had meegenomen en zo toch iets voor haar deed. Bertha verontschuldigde zich voor haar woonst. Ik zou ongetwijfeld hetzelfde doen als ik in haar schoenen stond, maar dat hoeft niet. Het gaat vooral om het intermenselijke, om het feit dat je een aangenaam contact met elkaar hebt en welkom bent. En wat was ik welkom!
Vervolgens gingen we dus naar de kitchenparty. Een kitchenparty is het moment waarop een vrouw die verloofd is, haar keuken krijgt. Op de kitchenparty zijn in principe alleen vrouwen uitgenodigd en krijgt de bruid in spe advies over hoe ze zich in haar huwelijk moet gedragen. Ik had als cadeautje chocolade, Belgische recepten en dunschillers mee. Ik werd daar als enige blanke wel heel erg aangestaard. Er werd me ook toevertrouwd dat ze het geweldig vonden dat ik meedeed en geïnteresseerd was in de Zambianen.
De bruid wordt onder een chitenge (een stuk stof dat meestal als rok gedragen wordt) naar haar plaats gebracht. Het laken wordt verwijderd door een tante.
Daarom is het dus een kitchenparty.
De bruid in het midden. Ze is niet droevig, maar mag niemand aankijken, want dat zou een teken zijn dat ze geen goede manieren heeft.
Het overhandigen van het cadeautje. Je knielt uit respect.
En die muzungu moest en zou meedansen. Ik probeerde het eerst even op een afstand en werd dan helemaal
meegesleurd ...
meegesleurd ...
Vlak voordat ik vertrok, nog even duiding geven bij mijn Belgisch cadeautje.
's Avonds mocht ik logeren bij Musyani. Ik maakte voor hem gevulde courgette klaar, één van mijn favoriete recepten, maar iets wat ze hier helemaal niet kennen. Musyani was zo verbaasd over datgene wat ik gekookt had, dat hij het meteen naar iedereen stuurde via What's App. Het werd een gezellige avond met een leuke babbel.
En natuurlijk wordt er hier ook nog gewerkt. Deze week zijn twee vertegenwoordigers van de Europese Unie op bezoek en wordt een planning uitgewerkt voor de verdere veldbezoeken. Hoewel ik niet zo betrokken ben in de relaties met de EU werd ik gisterenavond uitgenodigd door de afgevaardigde van de EU om mee te gaan eten. Ze was geïnteresseerd in mijn rol als medewerker en ik had een leuke babbel over het werken met data. Er wordt heel vaak verwacht dat alles bewezen wordt met kwantitatieve data (cijfers), maar niet alles kan je vatten in kwantitatieve data en het verzamelen van kwalitatieve data (verhalen) kost doorgaans veel geld.
Op kantoor: een presentatie over procurements door de EU
Er is de laatste week ook heel veel tijd gekropen in het in orde maken van mijn visum. Ik ben maar liefst zes keer op de dienst immigratie geweest omdat ik verkeerde informatie gekregen had. Gelukkig is nu alles in orde, maar het heeft heel wat onderhandelen en geld gekost, maar goed, dat laat ik nu achter me. Ik heb een stempel in mijn paspoort én een temporary permit. En bovenalles, heb ik het hier helemaal naar mijn zin.
