Zambianized me in de klas van Obama

Er is weer maar eens een week voorbij!
Deze week mocht ik met het QEECS-team (Quality in Early Education for Community Schools) op pad. Het QEECS-team is een geweldig team met twee sterke medewerkers, Allan en Musyani, een toffe chauffeur Roy en Benard, de boekhouder die altijd een twinkeling in zijn ogen heeft en vrolijk is. Dan is er ook nog Yoram, de collega die net als ik voor ECSITE en QEECS werkt en waarmee ik veel plezier heb. Het QEECS-team werkt samen met 18 scholen om kleuteronderwijs uit de grond te stampen. Ze zetten in op materialen en op vorming van leerkrachten. Deze week nodigden we 9 schoolteams uit die bestonden uit leerkrachten, directie en ouders, om een bezoek te brengen aan de Ishukoschool. Deze school is naar Zambiaanse normen heel vooruitstrevend en heeft al (!) twee jaar ervaring met kleuteronderwijs. Met één van de twee leerkrachten van de Ishukoschool heb ik een  goed contact. Het is mooi om te zien hoe ze echt gaat voor haar kleuters en hoe vooruitstrevend ze is. Tante, ik heb veel aan jou gedacht. Ik blijf kleuterleidsters en –leiders geweldig vinden!

Alvorens we op study visit gingen, had ik heel wat vragen en vroeg ik aan het QEECS-team om me voldoende te briefen. En oh, wat was ik daar zo westers. Ik wilde alles tot in de puntjes voorbereid hebben, vond een bezoekje van 20 minuten wat kort en zat meteen te rekenen of de vergoedingen binnen het budget pasten. Allan en Musyani keken me met grote ogen aan, maar verweten me niets. Ik denk dat dit tot nu toe mijn grootste les in ‘loslaten’ was. Ze vroegen me ook om het reflectieve gesprek te leiden aan het eind. Toen ik vroeg wat ze daar uit wilden halen, keken ze me weer verbaasd aan. “Ellen, just go with the flow.” Ik drong aan om toch een beetje voorbereid te zijn en uiteindelijk had ik toch een lijstje met vragen klaar en de QEECS-mannen keken me onbegrijpend aan, maar wilden zeker dat ik me op mijn gemak voelde.

De study visit van dinsdag was heel leuk en ik kon het reflectieve gesprek ook goed leiden omdat de betrokkenen zich goed konden uitdrukken in het Engels. Op donderdag was het wat moeilijker omdat de betrokkenen voortdurend in het Bemba communiceerden en ik maar enkele woorden zoals leerkracht, goed en dank u kon opvangen. Ik probeerde me op de mimiek en de gebaren te concentreren. Uiteindelijk kwam Allan toch bij me staan om te vertalen. Aangezien de teams vooral daar waren om te leren en ik de Ishukoschool al bezocht had en nog zal bezoeken, deed ik ondertussen mee met de kleuteractiviteiten zodat de leerkrachten de bezoekende teams konden informeren. Ook Roy de chauffeur deed mee met de activiteiten. De kinderen waren natuurlijk helemaal gefascineerd door mij en wilden allemaal een high five komen geven, me aanraken of komen knuffelen. Eén van de kindjes die bij Roy op schoot kroop, heet Obama. We waren dus op bezoek in de klas van Obama! ;-)

 De delegatie van leerkrachten, directie en ouders

 Een reflectiegesprek leiden

Ik ben blij dat ik dit mocht meemaken en een dieper inzicht kreeg in kleuteronderwijs. Hoewel ik steeds een diepe bewondering voor kleuterleiders en – leidsters heb, is het kleuteronderwijs ook iets wat ik eerder mijd omdat het niet helemaal binnen mijn comfortzone ligt. In elk geval is er door deze stage een brug gebouwd.

Het ECSITE-project loopt moeilijker en bezorgde me wel wat kopzorgen deze week! Ik zou voor ik vertrek nog een observatietool moeten ontwikkelen en nog moeten gaan observeren in verschillende scholen. Hoewel ik al een aantal keer het één en ander aanstipte, werd daar niet altijd naar geluisterd en werd ik eigenlijk onvoldoende ondersteund. Ik had het even helemaal gehad. Een massa mails en drie skypegesprekken later lijkt het dat ik een plan en een basis heb. Er blijkt iemand in België te zijn die wat kan teamen met mij over de observatietool. Ook al ben ik best zelfstandig, zo een observatietool ontwikkel je niet alleen, zeker niet omdat mijn collega’s het laatste deel van het werk moeten doen.

Soms ben ik hier ook zo verbaasd over hoe ze naar de Europeanen kijken. Ze denken soms dat wij letterlijk over alles, maar dan ook alles beschikken en een oneindige geldkraan hebben. De leden van het orkest zeiden me bijvoorbeeld dat ze graag op een Muramatsudwarsfluit zouden spelen! Een Muramatsu is een professionele dwarsfluit die ongetwijfeld meer dan 5000 EUR kost en waar in België ook alleen maar de beroepsmuzikanten over beschikken. Ik heb zo een dwarsfluit enkel van op een afstand van mijn leerkrachten ooit gezien en nooit vast gehad. Als ik hen vertel dat ik, toen ik nog leerkracht aardrijkskunde was, vroeg om al mijn kaartjes (20) op transparant (plastiek) te kopiëren, dat geweigerd werd omdat het te duur was, kijken ze me met grote ogen aan. Van dat verhaal is echter geen meter gelogen. Bronnen blijven altijd en overal een uitdaging. Ik heb op mijn gsm ook een aantal foto’s van de jeugdbeweging staan. Eén daarvan is een foto waar Brecht een schildpad imiteert. Brecht is uitgedost met een doos die we met plakband op zijn rug geplakt hebben. Ik laat ze die foto zien.  (Ja Brecht, je bent onderhand een Zambiaanse beroemdheid.) Ze vinden het raar en lijken me niet altijd te geloven, al sijpelt het bij het zien van foto’s toch wel door.

Enkele orkestleden

Afgelopen week hielp ik Benard en Yoram verhuizen. Daarna gingen we samen nog gezellig iets eten en kregen we een houtskoolvuurtje omdat het ’s avonds flink afkoelt. Ze vroegen me of ik dat in België ook deed, vuurtje stoken. Ik moest er wel om lachen. Bij ons is het zoveel kouder, tuurlijk maken wij vuur en op kamp zitten we bijna elke avond rond het vuur. Ik moest spontaan denken aan bananen met chocolade en al die leuke momenten bij het vuur! Hoewel het kamp nog moet beginnen, weet ik nu al dat ik dat ga missen, maar ik heb er natuurlijk een fantastische andere ervaring voor de in plaats.

Straks ga ik met de collega’s naar de match Zambia – Guinee kijken. Ze spelen een kwalificatiewedstrijd voor de Afrikacup. Voetbal interesseert me voor geen meter, maar omdat de collega’s erop stonden, ga ik mee. Ndola heeft overigens een immens en prachtig stadion. Ik moet dadelijk nog ergens een groen t-shirt ofzo versieren, want blijkbaar is het not done om in je gewone kleren te arriveren. Ongelooflijk … nog nooit naar de Rode Duivels gaan kijken en ik ken ons volkslied niet van buiten. Straks naar het nationale team en het volkslied kan ik meezingen. Mijn collega’s zeggen terecht: “Ellen, you are so zambianized.”

Je kan ook nog op de pagina 'fotoverslag' gaan kijken voor meer foto's. Ik heb er weer wat toegevoegd.