... zo nam ik afscheid van het uitgedunde Ndolateam. Ik ga ze missen, allemaal, maar vooral het QEECS-team. Ik sta zelf versteld van de indruk die ik nalaat en het feit dat ik op de één of andere manier op een heel korte tijd een warme, persoonlijke band met de meeste van mijn collega's heb uitgebouwd. Ik had nooit verwacht dat ik dat kon en dat ik me zo deel van het team zou voelen.
Bij het pakken van mijn koffers nam ik opnieuw alle attenties vast die ik van mijn vrienden kreeg alvorens ik België verliet. België is zo ver weg en het lijkt allemaal zo lang geleden, maar tegelijk komt het wel weer heel dichtbij.
Mijn verslag voor de universiteit is ongeveer klaar, maar dat was geen sinecure omdat er de hele week geen internet was op kantoor en we ook nog eens met powercuts kregen af te rekenen,
Op donderdag at ik voor de allerlaatste keer nshima in het restaurantje dat de naam "Mama's echte keuken" draagt, maar in tegenstelling tot anders, dit keer enkel met Allan. "Allan and Ellen van VVOB,", schoolhoofden, leerkrachten, ouders en het team moesten spontaan lachen als we ons zo voorstelden, waardoor we vaak één van mijn Bembanamen (Lubuto = stralend of Mapalo = zegen) gebruikten. Ik eet heel graag nshima en vond het ook fijn om nshima met mijn handen te eten.
Ik ontdekte in de afgelopen weken ook de blog van Mary, een Schots meisje. Ze begon met een blog over het eten in een schoolrestaurant en zette zo gezonde voeding in haar omgeving en ontwikkelingslanden op de kaart.
Van Musyani kreeg ik als afscheidscadeautje een houten lepel om nshima klaar te maken. Het jammere is dat je milllimeal, de basis voor nshima, in België niet kan vinden en ik het zelf niet heb klaar gemaakt. Maar die lepel koester ik sowieso. Hij krijgt een plaatsje in mijn keuken zodat ik nog heel vaak met een zachte glimlach kan terugdenken aan mijn leuke tijd hier. Allan gaf me een tekst met een mooie foto:
"I wish to take this opportunity to pen down these thoughts to express gratitude for the short time we have spent together at VVOB Ndola. It’s not the length of time one has with colleagues that matters but the quality of life that is shared. Life is such a miracle to each and every one of us and how we meet on paths that bring us to share our lives together in one way or the other is another puzzle only known by God Almighty.We had those rough and smooth rides together as we went in search of the two Community Schools to add to the QEECS project; the Ford Rangeprovided comfortable ride as the team (Musyani, Roy, Carol, you and me) enjoyed sharing experiences and other social issues. All this was to reach themarginalized with the view to put a smile on their faces..Remember, God loves you and continue to be a blessing in the lives of people. Keep smiling!!"
Allan en Ellen eten nshima in restaurant: "Mama's echte keuken"
Nshimalepel
Gisteren was ik de laatste dag op kantoor en Allan nam me nog heel even mee naar een kort bezoek aan een kleuterschool en maakte een stop bij een hogeschool zodat ik nog even de sfeer kon opsnuiven in een college voor telecommunicatie.
Een laatste selfie met Linda, de office assistant
Ik zou gisteren om vijf uur de bus nemen richting Kabwe om daar nog met een collega te eten en vandaag toe te komen in Lusaka. Er bleek om vijf uur toch geen bus te zijn, hoewel ik een ticket had. De volgende bus zou om acht uur vertrekken. Allan had 's avonds nog een vergadering gepland, maar Musyani gooide zijn avondprogramma om en nam me nog even mee naar zijn thuis waar ik nog mocht proeven van amarula (een carameldrankje). Het werd een gezellige afsluiter en om tien over negen vertrok de bus dan eindelijk richting Kabwe. Van avondeten kwam niet veel meer in huis, maar we gingen nog naar een feestje waar een heuse barbecue bij was.
Ook Tess nam afscheid
Vandaag kwam ik toe in Lusaka en pikte Roy me op. Samen met Roy bracht ik hele korte bezoekjes aan een aantal van zijn familieleden. Het was leuk om de familie van hem ook te leren kennen en te zien hoe en waar hij was opgegroeid. Ik werd zo hartelijk ontvangen door zijn moeder, zus en broer.
Lusaka Inter City Bus Terminus
Ik heb mooie en warme afscheidswoorden gekregen. Bedankt Ndolateam om me zo op te nemen, om me de kans te geven om zo mezelf te zijn en me te waarderen om mijn hartelijkheid en zoals jullie dat zo mooi kunnen zeggen: "Thanks for your smile and the brightness you brought to the office.".
I am honoured to call you friends. En terugkomen zal ik, al zal dat niet voor meteen zijn.
